• Για αρχή, κρατάμε την ψυχραιμία μας! Αφήνουμε το παιδί να φάει ό,τι θέλει από αυτά που του σερβίραμε (πχ. το τυρί, τις πατάτες και τα καρότα που συνόδευαν τα φασολάκια) και να τελειώσει το γεύμα του χωρίς τσακωμούς.
• Την επόμενη φορά προσπαθούμε να συμμετέχει στην προετοιμασία του γεύματος, χωρίς όμως να το αναγκάσουμε να το φάει. Για παράδειγμα, όταν σκοπεύουμε να μαγειρέψουμε φασολάκια, πάμε μαζί με το παιδί στο μανάβη ή ζητάμε τη βοήθειά του στο καθάρισμά τους ή του ζητάμε να μας πλύνει τις ντομάτες που θα προσθέσουμε, να αλατίσει το φαγητό ή να το ανακατώσει. Κατά τη διάρκεια του γεύματος το επιβραβεύουμε μπροστά σε όλους για τη βοήθειά του.
• Δοκιμάζουμε νέες συνταγές. Στο παράδειγμά μας, τα φασολάκια μπορούν να γίνουν με λιγότερη σάλτσα, να τα ψιλοκόψουμε μέσα σε ρύζι μαζί με καρότα και κοτόπουλο, να τα κάνουμε σαλάτα κλπ.
• Μειώνουμε την ποσότητα που σερβίρουμε. Την επόμενη φορά που θα κάνουμε φασολάκια, ας φανταστούμε ένα πιάτο που έχει: ένα σπιτάκι από ρύζι ή ψωμί (το φτιάχνουμε εύκολα με κουπάτ) και γύρω γύρω 6-8 πολύχρωμα λουλουδάκια (από καλαμπόκι, ντοματίνια ή ροδέλες καρότου) που έχουν φασολάκια για κοτσάνια. Βάζουμε ψηλά στον ουρανό και ένα συννεφάκι από φέτα.
• Αλλάζουμε όνομα. «Μαμά, τι φαγητό έχουμε σήμερα;» «Έχουμε το Λάκη το φασολάκη που τρώει ψωμάκι και τυράκι» ή μήπως: «τα μικρά πράσινα φωτόσπαθα που δίνουν Δύναμη!»;
• Είμαστε σταθεροί. Δε μαγειρεύουμε ξεχωριστό φαγητό για το παιδί μας, δε το παρακαλάμε, ικετεύουμε και δεν το επιβραβεύουμε με επιδόρπιο. Είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της σωστής διατροφικής συμπεριφοράς, να έχει θετική εικόνα από την ώρα των γευμάτων. Γιατί απλά δεν θα πάθει κάτι αν μια μέρα φάει λιγότερο. Τα παιδιά είναι χειριστικά και πολλές φορές χρησιμοποιούν το φαγητό σαν “όπλο”.
• Προσθέτουμε ποικιλία. Μήπως επειδή γνωρίζαμε πως αυτό ήταν το αγαπημένο του φαγητό και δεν θα είχαμε “γκρίνιες” το παρακάναμε; Μήπως μαγειρεύαμε συχνότερα το συγκεκριμένο και απλά το βαρέθηκε; Μπορούμε να κάνουμε ένα διαλειμμα για λίγο καιρό, μέχρι να ξεχαστεί το συμβάν, και να σερβίρουμε ξανά “τα φασολάκια”, χωρίς σχολιασμούς, σε ήρεμο περιβάλλον. Στο ενδιάμεσο δοκιμάζουμε νέες γεύσεις.

• θέλει να πάρει κάποιες αποφάσεις στα χέρια του, είναι μια προσπάθεια για ανεξαρτησία ή
• μπορεί κάποια φορά να πόνεσε η κοιλιά του αφού έφαγε το συγκεκριμένο φαγητό ή
• μπορεί να είναι αγχωμένο με κάτι που έγινε νωρίτερα στο σχολείο ή το σπίτι.

Με τη συζήτηση θα ανακαλύψουμε, αν υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε.

Με κέφι, φαντασία και υπομονή, μπορούμε να πετύχουμε το στόχο μας.