Πολλές φορές αναρωτιόμαστε πόσο πρέπει να τρώει το παιδί μας και γιατί συχνά η όρεξή του διαφοροποιείται. Ποια πρέπει να είναι η δική μας στάση;

Η μαμά...

• μαγειρεύει αυτό που πιστεύει ότι είναι καλό για το παιδί της
• φροντίζει να διαθέτει στο τραπέζι καλή τροφή, λαχανικά και φρούτα
• σερβίρει στο πιάτο του παιδιού τη σωστή ποσότητα

Το παιδί...

• αποφασίζει / νιώθει πόσο χρειάζεται να φάει κάθε φορά ανάλογα με τις ανάγκες του και τρώει μέχρι να χορτάσει

Γιατί η όρεξή του είναι τόσο ευμετάβλητη;

• Το κρύο ή η ζέστη μπορούν να μεταβάλλουν πολύ την όρεξη του παιδιού
• Η ανάπτυξη των παιδιών δεν είναι γραμμική. Τα παιδιά περνάνε φάσεις κατά τις οποίες αναπτύσσονται γρήγορα και φάσεις κατά τις οποίες μένουν πιο σταθερά. Όταν το παιδί μπαίνει σε μία φάση γρήγορης ανάπτυξης, στην αρχή, εμείς δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Η όρεξή του αυξάνει, αναπτύσσεται και τότε μόνο εμείς μπορούμε να το καταλάβουμε... εκ του αποτελέσματος.
• Η σωματική δραστηριότητα. Τα παιδιά δεν κινούνται το ίδιο κάθε μέρα. Μπορεί μία ημέρα στο σχολείο να έχουν γυμναστική ή όχι. Μπορεί στα διαλείμματα να αποφασίσουν να παίξουν κυνηγητό ή μπορεί να συζητάνε με τους φίλους τους. Η όρεξή τους το μεσημέρι θα είνα ανάλογη με την κίνηση που είχαν στο σχολείο.
• Τα κεράσματα στην τάξη. Μην ξεχνάμε ότι το παιδί δεν τρώει στο σχολείο μόνο το σνακ που του βάλαμε εμείς. Μπορεί να το κεράσουν ή μπορεί να μην έχει φάει όλο το σνακ του για διάφορους λόγους (δεν του άρεσε, του το πήρε κάποιο παιδάκι κλπ)
• Μπορεί να μην τρώει αρκετά γιατί "αποφάσισε να κάνει δίαιτα". Αν κάποιο παιδάκι του είπε κάτι ή αν ο κολλητός του άρχισε κάποιο πρόγραμμα διατροφής.
• Μπορεί να τρώει παραπάνω από βαρεμάρα, άγχος ή για να μην πάει να καθυστερήσει την επόμενη δραστηριότητά του (πχ. το διάβασμα)

Τι πρέπει να κάνουμε εμείς;

• Προσπαθούμε να αφήσουμε το παιδί να νιώσει και να σεβαστεί τις ανάγκες του. Αυτό είναι κάτι που ξέρει να κάνει από τότε που γεννήθηκε. Πιέζοντάς το να φάει, το μαθαίνουμε να αγνοεί τις ανάγκες του σώματός του.
• Αν πιστεύουμε ότι το παιδί δεν τρώει ικανοποιητικά, επειδή βιάζεται να πάει να παίξει, προσπαθούμε να κάνουμε πιο ενδιαφέρον το γεύμα του. Συζητάμε, γελάμε, συμμετέχουμε, επικοινωνούμε. Η ώρα του γεύματος είναι μία ευχάριστη ώρα επικοινωνίας.
• Αν θεωρούμε ότι άλλαξε τις συνήθειές του για κάποιο άλλο λόγο, προσπαθούμε κάποια άλλη στιγμή να κουβεντιάσουμε μαζί του και να μάθουμε τι συμβαίνει..
• Παρακολουθούμε τους ρυθμούς ανάπτυξής του. Αν πιστεύουμε ότι κάτι δεν πάει καλά - αν δεν αναπτύσσεται ικανοποιητικά ή αν παίρνει πολύ βάρος - το συζητάμε με έναν ειδικό για να μας βοηθήσει να δώσουμε τη σωστή λύση.