Οι κολικοί εμφανίζονται στο 25% των νεογνών. Χαρακτηρίζονται από “απαρηγόρητο” κλάμα, που συνήθως συνοδεύεται από “μάζεμα και τίναγμα” στα πόδια. Τα χέρια είναι σφιγμένα και κρύα συνήθως. Η διάρκεια ποικίλει από 30 λεπτά έως και 3 ώρες συνεχόμενου κλάματος, καθημερινά για τουλάχιστον 3 ημέρες. και η πιο συχνή ώρα που εκδηλώνονται είναι τις απογευματινές ώρες και έχουν συγκεκριμένη ώρα έναρξης καθημερινά. Ξεκινούν μετά τις πρώτες 2-3 εβδομάδες και κορυφώνονται στην ηλικία των 2 μηνών.Συνήθως μετά το πρώτο τρίμηνο, που ωριμάζει το γαστρεντερικό, τα συμπτώματα υποχωρούν.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε όταν το μωράκι μας έχει κολικούς;
- Ακολουθούμε τη συνηθισμένη διάρκεια θηλασμού. Η χορήγηση μεγαλύτερης ποσότητας γάλακτος δεν βοηθάει. Αντιθέτως μάλιστα, δημιουργεί εντονότερους κολικούς, λόγω της διάτασης των κοιλιακών τοιχωμάτων.
- Αποφεύγουμε τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Δεν χρειάζεται να πιούμε γάλα για να παράγουμε γάλα.
- Προτιμούμε τα ώριμα τυριά και όχι τα φρέσκα και πάλι όμως σε μικρές ποσότητες.
- Αποφεύγουμε τα λαδερά και τα όσπρια, για το πρώτο τρίμηνο.
- Το κρεμμύδι, το μπρόκολο, το κουνουπίδι και το λάχανο, μπορούν να δημιουργήσουν αέρια στο μωρό μας και εντονότερους κολικούς.
- Η καφεϊνη επίσης μπορεί να εντείνει τους κολικούς. Μια πρόταση είναι να την εξαιρέσουμε τελείως από τη διατροφή μας, και η άλλη πρόταση είναι να κατανάλωνουμε καφέ “μακριά” από το γεύμα που προηγείται των κολικών.
- Αφέψημα με μαραθόσπορο, που βοηθάει και την παραγωγή γάλακτος και τους κολικούς.
- Για τα μωράκια που δεν θηλάζουν, μπορούμε να δοκιμάσουμε “υδρολυμένα” γάλατα που υπάρχουν για αυτό το σκοπό. Για να είμαστε σίγουροι για την επίδραση ενός γάλακτος, θα πρέπει να το χορηγήσουμε για τρείς μέρες.
- Όταν αισθανθούμε πως “κουραστήκαμε” καλό είναι να επιφορτιστεί κάποιος άλλος τη φροντίδα του μωρού και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε παραστάσεις, προκειμένου να ηρεμήσουμε.
- Αγκαλιάζουμε το μωράκι μας, σαν ¨τιγράκι στο κλαδί”, βάζοντας το χέρι μας κάτω από την κοιλίτσα του, το πρόσωπό του θα είναι στον αγκώνα μας και τα ποδαράκια του δεξιά και αριστερά από το χέρι μας. Σε αυτή τη στάση πιέζοντας την κοιλίτσα του, ηρεμεί. Ιδανικά μπορούμε να περπατάμε κιόλας.
Οπλιζόμαστε με υπομονή. Ζητάμε βοήθεια από τους οικείους μας και ΠΑΝΤΑ συμβουλεύομαστε το γιατρό μας, για οτιδήποτε μας ανησυχεί.